En eerlijk? Het klonk spiritueel. Vooral uit dankbaarheid en bescheidenheid. Tevreden zijn met wat je hebt.
Tot ik op een dag besefte dat ik die zin gebruikte… 𝗼𝗺 𝘃𝗼𝗼𝗿𝗮𝗹 𝗸𝗹𝗲𝗶𝗻 𝘁𝗲 𝗯𝗹𝗶𝗷𝘃𝗲𝗻. Niet uit dankbaarheid, maar uit angst om meer van mezelf te vragen.
De eyeopener?
Ik zag vrouwen om me heen die óók dachten dat ‘meer willen’ gelijk stond aan hebzucht.
Maar ze verlangden wél naar meer vrijheid. Meer ruimte voor zichzelf zonder andere zaken te hoeven opgeven. En meer voldoening.
En dat mag.
Het was niet makkelijk, want ik worstelde met schuldgevoel. En dat houdt je enorm tegen. Ik moest moed vinden om de volgende essentiele vraag te kunnen beantwoorden.
Wie was ik om meer te willen dan dit?
Dus ik bleef doorgaan met het verwijderen van de wikkels die mij tegen hielden. Alles wat mij tegenhield in het uiten van wie ik werkelijk ben zonder uitzonderingen.
𝗩𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝗹𝗲𝗲𝗳 𝗶𝗸 𝘃𝗮𝗻𝘂𝗶𝘁 𝗼𝘃𝗲𝗿𝘃𝗹𝗼𝗲𝗱 é𝗻 𝗱𝗮𝗻𝗸𝗯𝗮𝗮𝗿𝗵𝗲𝗶𝗱 𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗹𝗽 𝗶𝗸 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝗲𝗻 𝗵𝗲𝘁𝘇𝗲𝗹𝗳𝗱𝗲 𝘁𝗲 𝗱𝗼𝗲𝗻. Niet alsof het je natuur is. Het is je natuur.
Als er één ding is dat ik heb geleerd, is het dit:
👉 Dankbaar zijn sluit groei niet uit, het is de basis ervan.
Je mag dankbaar zijn voor wat er is, én trouw blijven aan wat nog door je heen wil ontstaan.
Welke overtuiging moest jij loslaten om je verlangen serieus te nemen?
