Het lijkt soms net alsof jij blij bent dat je die aanslag in Parijs hebt meegemaakt

”Het lijkt soms net alsof jij blij bent dat je die aanslag in Parijs hebt meegemaakt.”

Mensen die mij niet écht kennen, zien alleen het topje van de ijsberg. De “winst”, zeg maar. Wat dat in hun ogen ook is: zakelijk succes, aandacht, een beetje media-exposure misschien.
Maar laat dat nou precies de dingen zijn die voor mij amper waarde hebben.

De echte winst zit in de rust in mijn lijf en in mijn hoofd.
Die mentale vrijheid is onbetaalbaar. De rest is bijzaak.

Dat ik die vrijheid heb bereikt door zo’n vreselijke gebeurtenis voelt als een cadeau — niet omdat het me zomaar gegeven is, maar omdat ik er keihard voor heb gevochten. Die strijd, en de dankbaarheid die eruit voortkwam, gaven die nacht een nieuwe betekenis.

Nooit zal ik zeggen dat ik blij ben dat de aanslag plaatsvond.
Maar ik voel me wél gezegend dat het me een duw in een gelukkigere richting gaf.
En precies dát — betekenis geven aan iets lelijks — kun jij óók doen.

Afgelopen dinsdag. Rond 10:30. Het College Weert.
Voor me zitten 250 VWO-studenten.
Eén meisje steekt haar hand op en vraagt zacht:
“Weet u zeker dat je dít op elke situatie kunt toepassen?”

Ik kijk haar even aan.
“Volgens mij stel je deze vraag met een reden. Er is iets waar jij nu aan denkt, hè?”
Ze knikt.

“Ik weet niet wat er in jouw leven is gebeurd, en dat hoeft ook niet. Soms voelt iets alleen maar lelijk en afschuwelijk. Zeker wanneer het nog vers is, wanneer er rouw speelt, of wanneer — zoals bij mij — iemand jou iets heeft aangedaan.
Dan is er vaak alleen boosheid en verdriet. Geen ruimte voor dankbaarheid.”

“Ik zou jou nooit vertellen dat je ineens dankbaar moet zijn voor wat er is gebeurd.
Dankbaarheid is geen knop. Het is een proces — ik werk er zelf nog elke dag aan.

Maar ik geloof wél dat je, met een beetje moeite, vandaag al iets van waarde kunt geven aan wat je hebt meegemaakt.
En dat betekent níet dat je blij bent met wat er is gebeurd, of dat je goedkeurt wat iemand jou heeft aangedaan.

Misschien bracht het je een inzicht.
Misschien leerde het je iets over je grenzen.
Misschien duwde het je een richting op waar je nu blij mee bent.
Misschien kwam er iemand in je leven — of werd een band juist verdiept — dóór die ervaring.

Dat soort dingen hééft waarde.
En die waarde kun jij eraan geven.

Ik ben bijvoorbeeld enorm dankbaar dat ik door die verschrikkelijke nacht vandaag voor jullie mag staan—en nu met jou dit gesprek mag voeren.
Snap je een beetje wat ik bedoel?”

Ze knikt.

“Je hoeft niet blij te zijn met wat je is overkomen — maar je mag wel kiezen wat het voor je betekent.”